در روزگار کرونایی خیلی به فیلم جهان با من برقص توجه شده است و به رغم اینکه سینمایی باز نبوده و باید روی یکی از VODها این فیلم را می دیدند، بیش از 2 میلیون مدخل فارسی برایش نوشته شده است.
آکاس درباره این فیلم نوشته است:
گر بدانید تا چند ماه دیگر زنده نخواهید بود، ترجیح می‌دهید که آخرین تولدتان چه شکلی باشد؟ دوستانتان را به ویلای‌تان دعوت می‌کنید یا افسرده و تنها به استقبال مرگ می‌روید؟ جهان با من برقص کم‌وبیش خط داستانی اول را انتخاب کرده است؛ امّا رفته رفته به نگرانی‌های شخصیت اولش یعنی جهان هم می‌پردازد. جهان با من برقص اولین ساختهٔ سینمایی سروش صحت پس از سال‌ها سریال‌سازی برای تلویزیون است که مفهوم مرگ و زندگی را در یک کمدی خوش‌ساخت و دوست‌داشتنی به بازی می‌گیرد. فیلم برخلاف کمدی‌های پرفروش گیشه، مسیری تأمّل‌برانگیز را انتخاب کرده است تا کیفیت روابط انسانی شخصیتهایش را آشکار کند. جهان با من برقص توانست در سی‌وهفتمین جشنوارهٔ جهانی فیلم فجر جایزهٔ بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر نقش اوّل را برای علی مصفّا به دست آورد.
جهان با من برقص از آن دسته فیلم‌های کمدی است که برخلاف اغراق‌های بزن بکوب کمدی‌های گیشه، از یکی دیگر از عناصر کمدی یعنی ضد اغراق استفاده می‌کند؛ یعنی مسألهٔ مهمی همچون از دست دادن یک دوست خوب کم کم به فراموشی سپرده شده و دست کم گرفته می‌شود. آدم‌های این خانه آنچنان غرق خودخواهی‌ها و مسائل شخصی‌شان هستند که یادشان میرود اصلاً برای چه به آن ویلا آمده‌اند. این شیوهٔ برخورد آنان با مرگ جهان، حتی از سوی خود شخصیت فیلم هم به سخره گرفته می‌شود. در جایی او از دخترش جدا می‌شود تا گریه کند اما نمی‌تواند. در واقع دلیلی برای این کار پیدا نمی‌کند. این آدم‌ها به جای جمع شدن در مراسم سوگ جهان، پیش از مرگش به آخرین تولدش آمده‌اند و سروش صحّت چقدر عالی همه چیز را وارونه کرده است.
