زیر و بم

در روزگار کرونایی خیلی به فیلم جهان با من برقص توجه شده است و به رغم اینکه سینمایی باز نبوده و باید روی یکی از VODها این فیلم را می دیدند، بیش از 2 میلیون مدخل فارسی برایش نوشته شده است. 
آکاس درباره این فیلم نوشته است:
گر بدانید تا چند ماه دیگر زنده نخواهید بود، ترجیح می‌د­هید که آخرین تولدتان چه شکلی باشد؟ دوستانتان را به ویلای‌تان دعوت می­‌کنید یا افسرده و تنها به استقبال مرگ می‌­روید؟ جهان با من برقص کم‌وبیش خط داستانی اول را انتخاب کرده است؛ امّا رفته رفته به نگرانی­‌های شخصیت اولش یعنی جهان هم می­‌پردازد. جهان با من برقص اولین ساخته­ٔ سینمایی سروش صحت پس از سال‌ها سریال‌سازی برای تلویزیون است که مفهوم مرگ و زندگی را در یک کمدی خوش‌ساخت و دوست‌داشتنی به بازی می­‌گیرد. فیلم برخلاف کمدی­‌های پرفروش گیشه، مسیری تأمّل‌برانگیز را انتخاب کرده است تا کیفیت روابط انسانی شخصیت­هایش را آشکار کند. جهان با من برقص توانست در سی‌وهفتمین جشنواره­ٔ جهانی فیلم فجر جایزه­ٔ بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر نقش اوّل را برای علی مصفّا به دست آورد.

جهان با من برقص از آن دسته فیلم­‌های کمدی است که برخلاف اغراق­‌های بزن بکوب کمدی­‌های گیشه، از یکی دیگر از عناصر کمدی یعنی ضد اغراق استفاده می‌­کند؛ یعنی مسأله­ٔ مهمی همچون از دست دادن یک دوست خوب کم کم به فراموشی سپرده شده و دست کم گرفته می‌­شود. آدم‌ها­ی این خانه آنچنان غرق خودخواهی­‌ها و مسائل شخصی‌شان هستند که یادشان می­رود اصلاً برای چه به آن ویلا آمده‌­اند. این شیوه­ٔ برخورد آنان با مرگ جهان، حتی از سوی خود شخصیت فیلم­ هم به سخره گرفته می­‌شود. در جایی او از دخترش جدا می­‌شود تا گریه کند اما نمی‌­تواند. در واقع دلیلی برای این کار پیدا نمی­‌کند. این آدم‌­ها به جای جمع شدن در مراسم سوگ جهان، پیش از مرگش به آخرین تولدش آمده‌­اند و سروش صحّت چقدر عالی همه ­چیز را وارونه کرده است.